بگـذار سخن بگویـــم
بگـذار تهی شوم از درد
که گفتن خوب است و
از تــو گفتن خوب تر.
بگـذار سخن بگویم
حتــی ،نخوانی و نشنوی اگــر
ورنه کدام کـوه
تــنهایی مرا باور خواهد کرد؟
کدام بــــاران؟
در کجای جهان؟
بغض بی قرار مرا خواهد باریــد؟
اینک مـــــــــنم..
پر از شـکستن و سـوختن
با کوله باری از مصیبت و شــیون.
ببین چه تلخ ایســـتاده ام
بر استوای تـــنهایی خویش
با،بـــازوانی که
مــــرزهای توانســــتن را نمی شناسند..
کمـــان شکسته و ترکش تــــهی
با پاهایی بـــی رمق
از کشاکش کـارزار
که به سان ســتون هایی شکسته
یـــادگار تلــــخ تطاول نگـاه تــــو هستند
بی تــــو هر طلوع
زنگ کهنه ساعتی ست
که بیــــهودگی مرا اخطار می کند
و غـــــروب
تنها پــناهی
برای گریستن مــن و آفتاب.
آه...
مـــن شکستم از سنگ پاره ی قهر تــــو
و مرگ بهـــــار را
در برگ ریز نگـاه تـــو باور کردم.
من ســـوختم
در حریق دست های تــــو
و بی شکیبی ام را
به سان مرثــیه ای
در عـــاشورای چشمان تــــو خواندم
با ایـــن همه
مـــن مرگ خویش را بـــــاور نمی کنم..!
[ امتیاز :
] [ نتیجه : 3 ]
